Zo'n laatste dag van de vakantie is altijd weer een stressvolle zeer lange en vermoeiende dag. De eerste vlucht gaat al redelijk vroeg, 11:55 uur, dus we moeten vroeg uit de veren. Wekker zetten is helemaal niet nodig, ik vertrouw altijd op mijn biologische wekker. Net als met de heenreis en met alle andere reizen, ben ik ver voor de tijd dat we op moeten al automatisch wakker. Zo ook vandaag.
Zo vroeg zelfs dat er ruim tijd is voor een bak van 'Bucks, dus ik ga naar beneden. Het is al goed druk bij de Starbucks, maar de dames en heren werken goed door dus ik ben snel aan de beurt.
Eenmaal weer boven, is Ton ook al wakker en we drinken onze laatste Starbucks genietend van het uitzicht vanaf de 27ste etage van het Luxor hotel. Toch wel uniek hoor en ondanks de teleurstellingen van Las Vegas hebben we het toch erg leuk gehad hier in de gokstad van de wereld.
Alle koffers zijn al ingepakt en gewogen en ze zijn alle 3 onder de 23kg dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Wel moet er voor de 3de koffer betaald worden want we mogen maar ieder 1 koffer gratis meenemen. Heb gisteren met het online inchecken deze koffer al betaald, $75 is niets bij het bedrag dat we bespaard hebben met al het outlet shoppen. Ralph Lauren....Timberland....Tommy Hilfiger.....Dr.Scholl.....Calvin Klein, alles voor spotprijzen.
We gooien al ons afval, en dat is een heleboel, op een hoop en Ton gaat alvast een keer naar de auto lopen met de 2 grote koffers. Als hij terug komt sta ik klaar met de rest en we nemen afscheid van de kamer en het leuke uitzicht. We gaan naar beneden en ik ga in de rij staan bij de uitcheckbalie. Ben snel aan de beurt en het uitchecken gaat ook weer lekker snel. De eindafrekening valt mee.
Dan lopen we de laatste keer door het casino naar de auto.
Tijd voor ontbijt maar niet uitgebreid dus we gaan naar de Subway voor een broodje. We nemen een stokbroodje met ei en een flesje jus d'orange. Daarna brengen we de auto retour bij Alamo. Nu bekruipt ons het gevoel van dit is echt het einde van de vakantie. Dit jaar hebben we ondanks dat we een hele rondreis hebben gedaan, niet ons record van gereden kilometers verbeterd. Dat stond op 9226 km wat we verleden jaar in Florida hebben gereden. Nu is de teller gestopt bij 6673 km.
Als we bij de incheckbalies komen is het er al behoorlijk druk. Als de dame van Delta die daar de mensen in goede banen staat te leiden ziet dat ik met een stok loop worden wij voorbij alle wachtende geleid en kunnen we bij de Priority Boarding onze koffers afgeven en krijgen we de instapkaart. Alles geregeld binnen 5 minuten. Wat een voortreffelijke service van Delta.
Gelukkig hebben we tijd zat dus we kunnen op ons gemak nog even gaan zitten en naar de mensen kijken. Blijft altijd leuk. De laatste cash wordt uitgegeven en dan gaan we maar naar de gate.
Als het boarden begint mag ik, samen met alle andere kreupelen blinden en doven als eerste het vliegtuig in. Een wandelstok.....ieder nadeel heb z'n voordeel......
Het boarden gaat snel en precies op tijd wordt de deur gesloten en zet het toestel zich in beweging.
Alles gaat in één beweging door, na de push back en het taxiën wordt direct snelheid gemaakt voor het vertrek en als het toestel van de grond is zwaaien we nog één keer naar Las Vegas. Doei....later....tot over een paar jaar....misschien.
De vlucht terug naar Amsterdam gaat in tegenstelling tot de heenvlucht niet via Minneapolis maar via Detroit. Het is een ruwe vlucht met flink wat turbulentie maar we komen goed op tijd aan. We hebben nog even de tijd voordat de vlucht naar Amsterdam vertrekt dus we gaan nog even een goede maaltijd eten want het eten in een vliegtuig is meestal niet veel bijzonders.
Na het eten is er nog tijd genoeg om te ontspannen maar dat gaat moeilijk met gillende rennende kinderen om je heen die door hun ouders niet tot de orde geroepen worden. Sommige ouders hebben echt een cursus "Hoe voed ik mijn kind op" nodig.
Maar goed, als de Delta medewerker omroept dat het boarden kan beginnen met de mensen die moeilijk ter been zijn of die extra hulp nodig hebben zet een groot gedeelte van onze Indiase medepassagiers zich in beweging maar die worden met strenge stem terug gestuurd. Ook bij deze vlucht ga ik natuurlijk samen met andere invaliden voor.
De terugvlucht gaat ook in de Comfort Class. Het kost een paar tientjes extra maar het is het absoluut waard. Lekker hoor die extra ruimte.
De vlucht verloopt prima met maar lichte turbulentie zo af en toe. De gebruikelijke keuzes met het eten, en ondanks dat we nog op Detroit hebben gegeten nemen we toch wat te eten. De vlucht is tenslotte nog lang en dat kan maar beter op een volle maag.
Zo af en toe vallen de ogen dicht en dan zitten we al weer boven Engeland en wordt langzaam de daling ingezet.
Eenmaal voor de kust van Nederland maakt het vliegtuig een aantal flinke bochten en dat is opvallend want dat gebeurt nooit. Volgens ons vliegen we rondjes, en ja wel na een rondje of 3,4 klinkt er vanuit de cockpit de stem van de gezagvoerder. Hij verteld ons vriendelijk dat het weer boven Schiphol niet zo best is en dat we in een "holding pattern" zitten. We moeten gewoon onze beurt afwachten. Het duurt maar en het duurt maar en dan is hij er weer. Ladies and gentlemen, this is your captain speaking......
Heel rustig en vriendelijk vertelde hij ons dat onze brandstof aardig begint op te raken en dat we moeten uitwijken omdat landen op Schiphol niet mogelijk is door de mist. Nou, dat hebben we nog nooit meegemaakt. We krijgen te horen dat we uitwijken naar Maastricht/Aachen Airport. Hij's fijn....
Onze afhaalservice staat op Schiphol, dus die moeten we zodra we geland zijn op Maastricht maar even bellen en vertellen dat we enkele kilometers naar het zuiden op de grond staan. Binnen no-time wordt dan de landing ingezet voor Maastricht. We vragen ons af of de landingsbaan wel lang genoeg is voor deze grote vliegtuigen. Natuurlijk is dat zo, al moet hij wel enorm hard op de rem trappen en zien we het einde van de baan akelig snel dichterbij komen. Precies aan het einde van de baan staan we stil. Inmiddels is ons verteld dat we niet de enige zijn die hier naartoe zijn uitgeweken en dat we onze beurt moeten afwachten bij het tanken. We zien inderdaad meerdere grote kisten staan waaronder de Delta vlucht vanuit Minneapolis waarmee we eerst zouden terug vliegen. Later hoorde we ook dat vliegveld Eindhoven vol stond met uitgeweken toestellen.
We hebben inmiddels Michel gebeld en verteld dat we op Maastricht Airport staan. We spreken af dat hij maar even van Schiphol moet gaan omdat het parkeren daar enorm duur is, en maar wat moet gaan eten bij het brugrestaurant aan de A4 net voor Schiphol. Ook Whatsappen we nog met het thuisfront die verbaasd via Flightradar.com hadden gezien dat we Schiphol voorbij vlogen en gingen landen op Maastricht Airport.
Schermafbeelding met dank aan Pieter Opdam
Het wachten op de tankauto duurt best wel lang en ondertussen krijgen de passagiers in eerste klasse nog drinken en snacks en wij in Comfort krijgen nog een flesje water. Het plebs in Economy krijgen niets. Arme mensen......
Dan verschijnt de tankauto maar die moet nog wachten op de brandweer want zonder toezicht van de brandweer wordt er niet getankt.
Dan komt de Captain weer over de omroep met de mededeling dat we naar Amsterdam gaan. Cabincrew prepare for take off......
Toen we op Maastricht landden zagen we al een aardig groepje spotters staan, dit is voor hun natuurlijk een unieke gebeurtenis. Ook wij worden bij het opstijgen gefotografeerd en via een kennis die ook spotter is krijgen we de foto later gemaild. Leuk hoor !
foto met dank aan Ralph Popken.
Ook tijdens de start zien we het einde van de baan steeds sneller dichterbij komen en precies aan het einde van de baan komen we los.
Na een minuutje of 40 staan we aan de grond in Amsterdam......eindelijk.....
Nog een voordeel van Comfort Class vliegen is dat we direct nadat de 1e Klasse is uitgestapt van boord mogen. Eenmaal in de aankomsthal eerst het gebruikelijke toilet bezoek en dan snel naar de bagageband. Nou ja snel, we moeten een aardig stuk lopen en dat is met wandelstok, handen vol bagage en een pijnlijke knie niet echt fijn. Maar goed, niet klagen maar dragen....
Als we bij de bagagebanden aankomen begint deze net te draaien en snel hebben we onze koffers. Vriendelijk groetend lopen we langs de douane naar buiten. Daar staat niemand op ons te wachten want Michel heeft de auto niet in de garage gezet maar staat voor de deur te wachten.
Wat een service !
Eenmaal thuis zetten we de koffers neer en spoeden we ons naar onze hondjes. Die hebben hun vakantie mogen logeren bij Tante Ilse en Tante Francine. Nogmaals enorm bedankt meiden !!
Zo, nu is er dan echt een einde aan de vakantie gekomen. Iedereen die ons gevolgd heeft op ons blog, bedankt ! Het was leuk om jullie reactie te lezen. Iedereen die onze posts op Facebook heeft geliked en voorzien van commentaar, ook bedankt.
Tot volgend jaar......
