Namens Delta Airlines heet ik U van harte welkom op de luchthaven Maastricht Airport. Pardon ?

Ja ik weet het, we zijn al een hele tijd thuis maar hier toch nog even het verslag van de laatste dag van onze geweldige vakantie. De één na laatste dag was niet echt bijzonder, laatste inkopen gedaan in de outlet stores en koffers pakken, dus die slaan we maar over.

Zo'n laatste dag van de vakantie is altijd weer een stressvolle zeer lange en vermoeiende dag. De eerste vlucht gaat al redelijk vroeg, 11:55 uur, dus we moeten vroeg uit de veren. Wekker zetten is helemaal niet nodig, ik vertrouw altijd op mijn biologische wekker. Net als met de heenreis en met alle andere reizen, ben ik ver voor de tijd dat we op moeten al automatisch wakker. Zo ook vandaag.
Zo vroeg zelfs dat er ruim tijd is voor een bak van 'Bucks, dus ik ga naar beneden. Het is al goed druk bij de Starbucks, maar de dames en heren werken goed door dus ik ben snel aan de beurt.

Eenmaal weer boven, is Ton ook al wakker en we drinken onze laatste Starbucks genietend van het uitzicht vanaf de 27ste etage van het Luxor hotel. Toch wel uniek hoor en ondanks de teleurstellingen van Las Vegas hebben we het toch erg leuk gehad hier in de gokstad van de wereld.

Alle koffers zijn al ingepakt en gewogen en ze zijn alle 3 onder de 23kg dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Wel moet er voor de 3de koffer betaald worden want we mogen maar ieder 1 koffer gratis meenemen. Heb gisteren met het online inchecken deze koffer al betaald, $75 is niets bij het bedrag dat we bespaard hebben met al het outlet shoppen. Ralph Lauren....Timberland....Tommy Hilfiger.....Dr.Scholl.....Calvin Klein, alles voor spotprijzen.

We gooien al ons afval, en dat is een heleboel, op een hoop en Ton gaat alvast een keer naar de auto lopen met de 2 grote koffers. Als hij terug komt sta ik klaar met de rest en we nemen afscheid van de kamer en het leuke uitzicht. We gaan naar beneden en ik ga in de rij staan bij de uitcheckbalie. Ben snel aan de beurt en het uitchecken gaat ook weer lekker snel. De eindafrekening valt mee.
Dan lopen we de laatste keer door het casino naar de auto.

Tijd voor ontbijt maar niet uitgebreid dus we gaan naar de Subway voor een broodje. We nemen een stokbroodje met ei en een flesje jus d'orange. Daarna brengen we de auto retour bij Alamo. Nu bekruipt ons het gevoel van dit is echt het einde van de vakantie. Dit jaar hebben we ondanks dat we een hele rondreis hebben gedaan, niet ons record van gereden kilometers verbeterd. Dat stond op 9226 km wat we verleden jaar in Florida hebben gereden. Nu is de teller gestopt bij 6673 km.

Als we bij de incheckbalies komen is het er al behoorlijk druk.  Als de dame van Delta die daar de mensen in goede banen staat te leiden ziet dat ik met een stok loop worden wij voorbij alle wachtende geleid en kunnen we bij de Priority Boarding onze koffers afgeven en krijgen we de instapkaart. Alles geregeld binnen 5 minuten. Wat een voortreffelijke service van Delta.

Gelukkig hebben we tijd zat dus we kunnen op ons gemak nog even gaan zitten en naar de mensen kijken. Blijft altijd leuk. De laatste cash wordt uitgegeven en dan gaan we maar naar de gate.
Als het boarden begint mag ik, samen met alle andere kreupelen blinden en doven als eerste het vliegtuig in. Een wandelstok.....ieder nadeel heb z'n voordeel......

Het boarden gaat snel en precies op tijd wordt de deur gesloten en zet het toestel zich in beweging.
Alles gaat in één beweging door, na de push back en het taxiën wordt direct snelheid gemaakt voor het vertrek en als het toestel van de grond is zwaaien we nog één keer naar Las Vegas. Doei....later....tot over een paar jaar....misschien.

De vlucht terug naar Amsterdam gaat in tegenstelling tot de heenvlucht niet via Minneapolis maar via Detroit. Het is een ruwe vlucht met flink wat turbulentie maar we komen goed op tijd aan. We hebben nog even de tijd voordat de vlucht naar Amsterdam vertrekt dus we gaan nog even een goede maaltijd eten want het eten in een vliegtuig is meestal niet veel bijzonders.

Na het eten is er nog tijd genoeg om te ontspannen maar dat gaat moeilijk met gillende rennende kinderen om je heen die door hun ouders niet tot de orde geroepen worden. Sommige ouders hebben echt een cursus "Hoe voed ik mijn kind op" nodig.

Maar goed, als de Delta medewerker omroept dat het boarden kan beginnen met de mensen die moeilijk ter been zijn of die extra hulp nodig hebben zet een groot gedeelte van onze Indiase medepassagiers zich in beweging maar die worden met strenge stem terug gestuurd. Ook bij deze vlucht ga ik natuurlijk samen met andere invaliden voor.

De terugvlucht gaat ook in de Comfort Class. Het kost een paar tientjes extra maar het is het absoluut waard. Lekker hoor die extra ruimte.

De vlucht verloopt prima met maar lichte turbulentie zo af en toe. De gebruikelijke keuzes met het eten, en ondanks dat we nog op Detroit hebben gegeten nemen we toch wat te eten. De vlucht is tenslotte nog lang en dat kan maar beter op een volle maag.

Zo af en toe vallen de ogen dicht en dan zitten we al weer boven Engeland en wordt langzaam de daling ingezet. 

Eenmaal voor de kust van Nederland maakt het vliegtuig een aantal flinke bochten en dat is opvallend want dat gebeurt nooit. Volgens ons vliegen we rondjes, en ja wel na een rondje of 3,4 klinkt er vanuit de cockpit de stem van de gezagvoerder. Hij verteld ons vriendelijk dat het weer boven Schiphol niet zo best is en dat we in een "holding pattern" zitten. We moeten gewoon onze beurt afwachten. Het duurt maar en het duurt maar en dan is hij er weer. Ladies and gentlemen, this is your captain speaking......

Heel rustig en vriendelijk vertelde hij ons dat onze brandstof aardig begint op te raken en dat we moeten uitwijken omdat landen op Schiphol niet mogelijk is door de mist. Nou, dat hebben we nog nooit meegemaakt. We krijgen te horen dat we uitwijken naar Maastricht/Aachen Airport. Hij's fijn....

Onze afhaalservice staat op Schiphol, dus die moeten we zodra we geland zijn op Maastricht maar even bellen en vertellen dat we enkele kilometers naar het zuiden op de grond staan. Binnen no-time wordt dan de landing ingezet voor Maastricht. We vragen ons af of de landingsbaan wel lang genoeg is voor deze grote vliegtuigen. Natuurlijk is dat zo, al moet hij wel enorm hard op de rem trappen en zien we het einde van de baan akelig snel dichterbij komen. Precies aan het einde van de baan staan we stil. Inmiddels is ons verteld dat we niet de enige zijn die hier naartoe zijn uitgeweken en dat we onze beurt moeten afwachten bij het tanken. We zien inderdaad meerdere grote kisten staan waaronder de Delta vlucht vanuit Minneapolis waarmee we eerst zouden terug vliegen. Later hoorde we ook dat vliegveld Eindhoven vol stond met uitgeweken toestellen.

We hebben inmiddels Michel gebeld en verteld dat we op Maastricht Airport staan. We spreken af dat hij maar even van Schiphol moet gaan omdat het parkeren daar enorm duur is, en maar wat moet gaan eten bij het brugrestaurant aan de A4 net voor Schiphol. Ook Whatsappen we nog met het thuisfront die verbaasd via Flightradar.com hadden gezien dat we Schiphol voorbij vlogen en gingen landen op Maastricht Airport.

Schermafbeelding met dank aan Pieter Opdam

Het wachten op de tankauto duurt best wel lang en ondertussen krijgen de passagiers in eerste klasse nog drinken en snacks en wij in Comfort krijgen nog een flesje water. Het plebs in Economy krijgen niets. Arme mensen......

Dan verschijnt de tankauto maar die moet nog wachten op de brandweer want zonder toezicht van de brandweer wordt er niet getankt.

Als dan eindelijk de brandweer er is komt de tankauto in beweging. Er wordt genoeg brandstof getankt tot Amsterdam met wat reserve.

Dan komt de Captain weer over de omroep met de mededeling dat we naar Amsterdam gaan. Cabincrew prepare for take off......

Toen we op Maastricht landden zagen we al een aardig groepje spotters staan, dit is voor hun natuurlijk een unieke gebeurtenis. Ook wij worden bij het opstijgen gefotografeerd en via een kennis die ook spotter is krijgen we de foto later gemaild. Leuk hoor !

foto met dank aan Ralph Popken.

Ook tijdens de start zien we het einde van de baan steeds sneller dichterbij komen en precies aan het einde van de baan komen we los.

Na een minuutje of 40 staan we aan de grond in Amsterdam......eindelijk.....

Nog een voordeel van Comfort Class vliegen is dat we direct nadat de 1e Klasse is uitgestapt van boord mogen. Eenmaal in de aankomsthal eerst het gebruikelijke toilet bezoek en dan snel naar de bagageband. Nou ja snel, we moeten een aardig stuk lopen en dat is met wandelstok, handen vol bagage en een pijnlijke knie niet echt fijn. Maar goed, niet klagen maar dragen....

Als we bij de bagagebanden aankomen begint deze net te draaien en snel hebben we onze koffers. Vriendelijk groetend lopen we langs de douane naar buiten. Daar staat niemand op ons te wachten want Michel heeft de auto niet in de garage gezet maar staat voor de deur te wachten. 

Wat een service !

Eenmaal thuis zetten we de koffers neer en spoeden we ons naar onze hondjes. Die hebben hun vakantie mogen logeren bij Tante Ilse en Tante Francine. Nogmaals enorm bedankt meiden !!

Zo, nu is er dan echt een einde aan de vakantie gekomen. Iedereen die ons gevolgd heeft op ons blog, bedankt ! Het was leuk om jullie reactie te lezen. Iedereen die onze posts op Facebook heeft geliked en voorzien van commentaar, ook bedankt.

Tot volgend jaar......

528 kilometer per uur, is dat snel ?

Zondag 2 november 2014.

Vandaag is het dan zover. Eindelijk ga ik het echte werk zien. De echte mannen met de echt snelle wagens. Alle jaren dat we in Florida komen, gaan we ook naar de dragraces maar dan zijn het amateurs. Die gaan hard maar deze gaan onwijs hard ! Wat zeg ik ?? Deze gaan SUPERCALIFRAGILES hard. Dit is dan ook de wereldtop van de dragracerij. Logisch want dit zijn professionelen die strijden om het wereldkampioenschap. Al is het veld 98% Amerikaans en maar 2% internationaal (Zweeds & Qatar) toch noemt men dit wereldkampioenschappen.

We staan lekker vroeg op en gaan een ontbijtje eten bij de Subway. Lekker makkelijk en betaalbaar. Het is toch elke ochtend een pokken end lopen naar de auto die in de parkeergarage achter de hotels staat. Maar ja zo krijg je je ochtendgymnastiek en zo zie je nog eens wat.

De dag op het circuit begint al vroeg, de paddock is groot en overal mag je bij. Ieder raceteam heeft zijn eigen kraampjes bij hun plek maar ook de aftermarket is er goed vertegenwoordigt met kraampjes waar je allerlei autospullen kunt kopen. Hier kan je van je auto een super snelle auto maken als je maar genoeg geld meeneemt.

Die rit naar het circuit was binnendoor gepland maar omdat het ontbijt iets langer duurt dan gepland en omdat we toch niet veel willen missen gaan we via de snelste route over de snelweg. De oprit is tegenover de Subway en de afrit is bij het circuit. Lekker snel dus.
Als we bij de afrit komen is het al behoorlijk druk. File ! Dat komt niet door de drukte van de afrit, maar door een kop-staart aanrijding natuurlijk. Gelukkig is bij dit soort evenementen de politie aanwezig om het verkeer in goede doorstroming te leiden. Ook de discipline van de mensen in het verkeer is hier totaal anders dan de gestreste automobilisten in Nederland. Het parkeren gaat super snel want alles is perfect geregeld. Gelukkig kunnen worden we naar een plekje vooraan gedirigeerd dus hoeven we niet al te ver te lopen naar de ingang.

Maar eerst nog even de kaartjes halen. Die zijn via het internet besteld en moeten bij de zgn. "Will Call" worden afgehaald. We zijn natuurlijk niet de enige die dat doen dus het is er redelijk druk maar ook hier gaat alles efficiënt en we zijn dus zo aan de beurt. Ik geef de dame achter de kassa mijn email met bestel info en krijg de kaartjes. Gelukkig hebben ze hier wel onze kaartjes onder de goede naam weggelegd en niet zoals in Homestead een paar jaar geleden waar ze onze kaartjes hadden weggelegd onder de naam Sylvester. Dat is mijn tweede voornaam.

Bij grote tot zeer grote evenementen zoals dit is er altijd strakke beveiliging. Iedereen moet zijn tas laten zien en wordt gecontroleerd op verboden wapenbezit en verboden eten van buitenaf. Ja ja, zelfs je broodje moet je afgeven want er mag geen eten van buitenaf meegenomen worden. Dit heeft natuurlijk niets te maken met beveiliging maar alles met de verkoop van eten op het circuit terrein. Ik prop nog gauw even een overgebleven helft van mijn Subway stokbroodje naar binnen, je bent tenslotte Nederlander en gooit niets weg, en ga door de security. Deze vriendelijk meneer kijkt in mijn tas, wenst mij een fijne dag toe en ik hem ook en we gaan naar binnen.

Gelijk staat daar de nodige racewagens opgesteld om te bewonderen. We lopen natuurlijk eerst hier even een rondje, maar we horen al snel dat de eerste raceklasse al begonnen is met hun "runs". Maar dit moois wat hier staat opgesteld willen we natuurlijk eerst even bewonderen en ook een rondje paddock moet er eerst gelopen worden.

Op zo'n enorm evenement is natuurlijk ook altijd genoeg aan t-shirts, petjes en ander fan materiaal te koop. Natuurlijk stop ik even bij de officiële fan shop en koop een t-shirt van mijn grote race held en 16voudig wereldkampioen John Force. Met zijn handtekening natuurlijk. Ik ben zo blij als een kleuter in de ballenbak en loop direct naar de WC om van shirt te wisselen.

We lopen een rondje door de paddock en kijken op ons gemak bij de grote teams die hier hun racewagen hebben staan en waar ze staan te sleutelen en proefdraaien. Voor het eerst in mijn leven zie ik deze racemonsters van zo dichtbij en hoor ik hun gegil als ze staan te proefdraaien. Gelukkig heb ik oordopjes meegenomen want zonder deze in kan je echt niet naar deze monsters luisteren. John Force heeft al jaren een heel raceteam om zich heen, zijn dochters racen ook in z'n team natuurlijk.
We staan een tijdje stil hier want er is een TV ploeg aanwezig die wacht voor een interview met John. Misschien doen ze dit wel buiten zijn trailer en krijg ik John van dichtbij te zien. Helaas, het interview wordt binnen gehouden.
Zo geweldig dat je hier zo dichtbij alle teams kan komen. Daar kan de Formule 1 nog wel wat van leren. Daar gebeurt alles in hun garages en is alles afgeschermd want oh wee als de fans wat van je kunnen zien, laat staan de andere teams. Hier is alles open en mag je overal komen en alles zien.

Er is natuurlijk veel meer te zien in de paddock dan alleen het Force Team dus we lopen verder.

We zien dat het bijna tijd is voor de grote jongens om te gaan beginnen met hun runs. We lopen daarom naar de tribunes waar we gereserveerde plaatsen hebben. Het is nog een hele klim naar rij 21 maar het uitzicht is perfect.

Als we eenmaal boven zijn en op ons gemak zitten beginnen ze met de eerste runs. En direct bij de eerste run gaat het al "fout". Één van de motoren ontploft tijdens de run. Leuk voor ons maar minder voor het team.

De boel moet daarna natuurlijk opgeruimd worden en de baan goed worden schoongemaakt. Dit duurt even. Maar al vrij snel is alles schoon en gaan ze verder.
Zoals jullie al misschien wisten, wij gaan normaal in Florida altijd naar dragraces van semi-amateurs en amateurs. Die mannen (en een enkele vrouw) gaan al enorm hard met veel kabaal, maar deze professionals........ echt niet normaal ! Wat een snelheden !! Met gemak rijden ze 350-400 km/u tot wel 540 km/u binnen 400 meter. En een geluid !!! Dat is bijna niet te omschrijven. Ver boven de pijngrens, je moet gehoorbescherming dragen anders ben je a la minute doof. Het geluid is zo hard en intens dat het je ingewanden doet trillen. Als je inademt terwijl zo'm "auto" voorbij racet dan voel je je longen flabberen in je lichaam. WAT EEN SENSATIE ! Onvoorstelbaar. Het geluid wat je hoort in de filmpjes haalt het niet bij het geluid in het echt.

De sfeer is enorm gezellig. Tijdens de pauzes tussen de klasses gaat bijna iedereen van de tribune naar de 'concession stands' voor de broodnodige versnaperingen zoals hotdogs natuurlijk maar ook bakken vol nacho's met warme cheddarkaas saus, corndogs en ander heerlijke snacks. Wij blijven zitten want iedere keer die 21 rijen naar beneden en naar boven gaat het niet worden met mijn knie. Daar heb ik in de loop van de vakantie aardig veel last van gehad, en zo aan het einde van de vakantie is het toch best wel pijnlijk geworden. We hebben ons eigen drinken bij ons dus wij komen de dag wel door zo hoog en droog. En een voordeel is, we zitten aan de schaduwkant en de temperatuur is al gelukkig niet hoog. Dat scheelt een hoop.

Tijdens zo'n run gaat er wel een wat mis. Een motor ontploft of en knapt een 'blower-belt', en dat moet opgeruimd worden. De 'safety and cleaning crew' wordt met veel applaus begroet.

Als je gestopt bent met roken of je hebt nooit gerookt dan kan je ook hier je lol op. Als er een burn-out is om de banden op te warmen, komt er veel rook vrij. Zo veel dat je net zo goed 10 jaar kan roken.

John Force is enorm populair en als hij aan de beurt is, gaat iedereen uit z'n dak. Hij wint met gemak elke voorronde en bereikt zo de finale.

Op grote schermen zijn na elke run herhalingen en slowmotion te zien. Op deze schermen zijn, we zijn tenslotte in Amerika, ook veel reclame spotjes te zien. Alle gericht op het hoofdzakelijk mannelijk publiek. De nodige nieuwe auto en fles bier komen dan ook voorbij.

Alle toppers in alle klasses komen voorbij en er worden wereld tijden gereden. Top Fuel, Funny Car, Top Alcohol, Motoren. "Gelukkig" blijft iedereen op de baan en gebeuren er geen ongelukken.

Na de run, van 400 meter, is vaak de motor op. Die wordt dat totaal weer opnieuw opgebouwd voor de volgende run. De auto's worden vanaf de finishplaats terug gesleept door de crew. Meestal zit de bestuurder er nog in of in de auto die de race auto terug brengt. Het publiek gaat dan elke keer totaal uit zijn dak, wat is het Amerikaans publiek toch altijd enthousiast. John Force is de enige die onder luid gejuich en applaus na elke run zwaaiend en breeduit lachend terug rijd.

En dan is het tijd voor de finale. Jammer genoeg verliest John, maar daardoor wordt hij niet minder vrolijk want ook nu weer komt hij breed grijzend terug rijden. Zijn zwaar gebleekte tanden geven bijna licht. Wat is het toch een gave vent !

En zo is er een einde gekomen aan een GEWELDIGE dag. Een dag vol unieke belevenissen, onwijs harde geluiden, heerlijke race geuren en nog heel veel meer. Echt onvergetelijk !
Bijna iedereen gaat er snel vandoor maar wij blijven natuurlijk zitten en willen tot de laatste minuut alles meemaken.

Het wordt al aardig donker dus wij gaan ook maar naar beneden en lopen nog even door de paddock. Iedereen is aan het inpakken maar een enkele is nog aan het sleutelen. En weer mag iedereen overal komen en kijken. Dat maakt deze sport zo toegankelijk voor iedereen.

We lopen langzaam richting het parkeerterrein want we verwachten een enorme drukte. Duizenden mensen moeten tenslotte dit enorme parkeerterrein verlaten over dezelfde weg en dan richting de snelweg.

Nog één blik naar die mooie racecomplex en dan zijn we bij de auto. Het parkeerterrein is al aardig leeg, maar de drukte richting de snelweg is er nog wel. Gelukkig zijn de Amerikanen in zulk soort situaties erg gedisciplineerd en alles verloopt heel rustig en geordend.

Binnen een no-time zijn we op de snelweg en rijden richting het hotel. We willen graag de vakantie afsluiten met een goede maaltijd. Normaliter gaan we altijd de avond voor vertrek naar de Red Lobster maar dat doen we hier maar niet. Ten eerste zal het er wel enorm druk zijn want deze Red Lobster zit midden op The Strip, maar ook verwachten we dat de prijzen hier veel hoger zullen zijn dan in Florida. We besluiten daarom om maar naar de Outback Steakhouse te gaan. Daar aangekomen schrikken we ons rot, de wachttijd is ook hier minimaal 60 minuten op een tafel. Dat gaat hem niet worden natuurlijk. We eten dan maar bij de Chipotle, onze favoriete Mexicaanse Fast Food restaurant. Het is weer heerlijk !

Morgen gaan we de laatste outlet inkopen doen, nog wat spullen bij de Walmart kopen en dan de koffers inpakken. We gaan dus op een redelijk tijdstip slapen.