vrijdag 21 november 2014

528 kilometer per uur, is dat snel ?

Zondag 2 november 2014.

Vandaag is het dan zover. Eindelijk ga ik het echte werk zien. De echte mannen met de echt snelle wagens. Alle jaren dat we in Florida komen, gaan we ook naar de dragraces maar dan zijn het amateurs. Die gaan hard maar deze gaan onwijs hard ! Wat zeg ik ?? Deze gaan SUPERCALIFRAGILES hard. Dit is dan ook de wereldtop van de dragracerij. Logisch want dit zijn professionelen die strijden om het wereldkampioenschap. Al is het veld 98% Amerikaans en maar 2% internationaal (Zweeds & Qatar) toch noemt men dit wereldkampioenschappen.

We staan lekker vroeg op en gaan een ontbijtje eten bij de Subway. Lekker makkelijk en betaalbaar. Het is toch elke ochtend een pokken end lopen naar de auto die in de parkeergarage achter de hotels staat. Maar ja zo krijg je je ochtendgymnastiek en zo zie je nog eens wat.




De dag op het circuit begint al vroeg, de paddock is groot en overal mag je bij. Ieder raceteam heeft zijn eigen kraampjes bij hun plek maar ook de aftermarket is er goed vertegenwoordigt met kraampjes waar je allerlei autospullen kunt kopen. Hier kan je van je auto een super snelle auto maken als je maar genoeg geld meeneemt.

Die rit naar het circuit was binnendoor gepland maar omdat het ontbijt iets langer duurt dan gepland en omdat we toch niet veel willen missen gaan we via de snelste route over de snelweg. De oprit is tegenover de Subway en de afrit is bij het circuit. Lekker snel dus.
Als we bij de afrit komen is het al behoorlijk druk. File ! Dat komt niet door de drukte van de afrit, maar door een kop-staart aanrijding natuurlijk. Gelukkig is bij dit soort evenementen de politie aanwezig om het verkeer in goede doorstroming te leiden. Ook de discipline van de mensen in het verkeer is hier totaal anders dan de gestreste automobilisten in Nederland. Het parkeren gaat super snel want alles is perfect geregeld. Gelukkig kunnen worden we naar een plekje vooraan gedirigeerd dus hoeven we niet al te ver te lopen naar de ingang.


Maar eerst nog even de kaartjes halen. Die zijn via het internet besteld en moeten bij de zgn. "Will Call" worden afgehaald. We zijn natuurlijk niet de enige die dat doen dus het is er redelijk druk maar ook hier gaat alles efficiënt en we zijn dus zo aan de beurt. Ik geef de dame achter de kassa mijn email met bestel info en krijg de kaartjes. Gelukkig hebben ze hier wel onze kaartjes onder de goede naam weggelegd en niet zoals in Homestead een paar jaar geleden waar ze onze kaartjes hadden weggelegd onder de naam Sylvester. Dat is mijn tweede voornaam.

Bij grote tot zeer grote evenementen zoals dit is er altijd strakke beveiliging. Iedereen moet zijn tas laten zien en wordt gecontroleerd op verboden wapenbezit en verboden eten van buitenaf. Ja ja, zelfs je broodje moet je afgeven want er mag geen eten van buitenaf meegenomen worden. Dit heeft natuurlijk niets te maken met beveiliging maar alles met de verkoop van eten op het circuit terrein. Ik prop nog gauw even een overgebleven helft van mijn Subway stokbroodje naar binnen, je bent tenslotte Nederlander en gooit niets weg, en ga door de security. Deze vriendelijk meneer kijkt in mijn tas, wenst mij een fijne dag toe en ik hem ook en we gaan naar binnen.

Gelijk staat daar de nodige racewagens opgesteld om te bewonderen. We lopen natuurlijk eerst hier even een rondje, maar we horen al snel dat de eerste raceklasse al begonnen is met hun "runs". Maar dit moois wat hier staat opgesteld willen we natuurlijk eerst even bewonderen en ook een rondje paddock moet er eerst gelopen worden.








Op zo'n enorm evenement is natuurlijk ook altijd genoeg aan t-shirts, petjes en ander fan materiaal te koop. Natuurlijk stop ik even bij de officiële fan shop en koop een t-shirt van mijn grote race held en 16voudig wereldkampioen John Force. Met zijn handtekening natuurlijk. Ik ben zo blij als een kleuter in de ballenbak en loop direct naar de WC om van shirt te wisselen.


We lopen een rondje door de paddock en kijken op ons gemak bij de grote teams die hier hun racewagen hebben staan en waar ze staan te sleutelen en proefdraaien. Voor het eerst in mijn leven zie ik deze racemonsters van zo dichtbij en hoor ik hun gegil als ze staan te proefdraaien. Gelukkig heb ik oordopjes meegenomen want zonder deze in kan je echt niet naar deze monsters luisteren. John Force heeft al jaren een heel raceteam om zich heen, zijn dochters racen ook in z'n team natuurlijk.
We staan een tijdje stil hier want er is een TV ploeg aanwezig die wacht voor een interview met John. Misschien doen ze dit wel buiten zijn trailer en krijg ik John van dichtbij te zien. Helaas, het interview wordt binnen gehouden.
Zo geweldig dat je hier zo dichtbij alle teams kan komen. Daar kan de Formule 1 nog wel wat van leren. Daar gebeurt alles in hun garages en is alles afgeschermd want oh wee als de fans wat van je kunnen zien, laat staan de andere teams. Hier is alles open en mag je overal komen en alles zien.













Er is natuurlijk veel meer te zien in de paddock dan alleen het Force Team dus we lopen verder.













We zien dat het bijna tijd is voor de grote jongens om te gaan beginnen met hun runs. We lopen daarom naar de tribunes waar we gereserveerde plaatsen hebben. Het is nog een hele klim naar rij 21 maar het uitzicht is perfect.

Als we eenmaal boven zijn en op ons gemak zitten beginnen ze met de eerste runs. En direct bij de eerste run gaat het al "fout". Één van de motoren ontploft tijdens de run. Leuk voor ons maar minder voor het team.


De boel moet daarna natuurlijk opgeruimd worden en de baan goed worden schoongemaakt. Dit duurt even. Maar al vrij snel is alles schoon en gaan ze verder.
Zoals jullie al misschien wisten, wij gaan normaal in Florida altijd naar dragraces van semi-amateurs en amateurs. Die mannen (en een enkele vrouw) gaan al enorm hard met veel kabaal, maar deze professionals........ echt niet normaal ! Wat een snelheden !! Met gemak rijden ze 350-400 km/u tot wel 540 km/u binnen 400 meter. En een geluid !!! Dat is bijna niet te omschrijven. Ver boven de pijngrens, je moet gehoorbescherming dragen anders ben je a la minute doof. Het geluid is zo hard en intens dat het je ingewanden doet trillen. Als je inademt terwijl zo'm "auto" voorbij racet dan voel je je longen flabberen in je lichaam. WAT EEN SENSATIE ! Onvoorstelbaar. Het geluid wat je hoort in de filmpjes haalt het niet bij het geluid in het echt.


De sfeer is enorm gezellig. Tijdens de pauzes tussen de klasses gaat bijna iedereen van de tribune naar de 'concession stands' voor de broodnodige versnaperingen zoals hotdogs natuurlijk maar ook bakken vol nacho's met warme cheddarkaas saus, corndogs en ander heerlijke snacks. Wij blijven zitten want iedere keer die 21 rijen naar beneden en naar boven gaat het niet worden met mijn knie. Daar heb ik in de loop van de vakantie aardig veel last van gehad, en zo aan het einde van de vakantie is het toch best wel pijnlijk geworden. We hebben ons eigen drinken bij ons dus wij komen de dag wel door zo hoog en droog. En een voordeel is, we zitten aan de schaduwkant en de temperatuur is al gelukkig niet hoog. Dat scheelt een hoop.

Tijdens zo'n run gaat er wel een wat mis. Een motor ontploft of en knapt een 'blower-belt', en dat moet opgeruimd worden. De 'safety and cleaning crew' wordt met veel applaus begroet.


Als je gestopt bent met roken of je hebt nooit gerookt dan kan je ook hier je lol op. Als er een burn-out is om de banden op te warmen, komt er veel rook vrij. Zo veel dat je net zo goed 10 jaar kan roken.



John Force is enorm populair en als hij aan de beurt is, gaat iedereen uit z'n dak. Hij wint met gemak elke voorronde en bereikt zo de finale.


Op grote schermen zijn na elke run herhalingen en slowmotion te zien. Op deze schermen zijn, we zijn tenslotte in Amerika, ook veel reclame spotjes te zien. Alle gericht op het hoofdzakelijk mannelijk publiek. De nodige nieuwe auto en fles bier komen dan ook voorbij.


Alle toppers in alle klasses komen voorbij en er worden wereld tijden gereden. Top Fuel, Funny Car, Top Alcohol, Motoren. "Gelukkig" blijft iedereen op de baan en gebeuren er geen ongelukken.









Na de run, van 400 meter, is vaak de motor op. Die wordt dat totaal weer opnieuw opgebouwd voor de volgende run. De auto's worden vanaf de finishplaats terug gesleept door de crew. Meestal zit de bestuurder er nog in of in de auto die de race auto terug brengt. Het publiek gaat dan elke keer totaal uit zijn dak, wat is het Amerikaans publiek toch altijd enthousiast. John Force is de enige die onder luid gejuich en applaus na elke run zwaaiend en breeduit lachend terug rijd.






En dan is het tijd voor de finale. Jammer genoeg verliest John, maar daardoor wordt hij niet minder vrolijk want ook nu weer komt hij breed grijzend terug rijden. Zijn zwaar gebleekte tanden geven bijna licht. Wat is het toch een gave vent !


En zo is er een einde gekomen aan een GEWELDIGE dag. Een dag vol unieke belevenissen, onwijs harde geluiden, heerlijke race geuren en nog heel veel meer. Echt onvergetelijk !
Bijna iedereen gaat er snel vandoor maar wij blijven natuurlijk zitten en willen tot de laatste minuut alles meemaken.

Het wordt al aardig donker dus wij gaan ook maar naar beneden en lopen nog even door de paddock. Iedereen is aan het inpakken maar een enkele is nog aan het sleutelen. En weer mag iedereen overal komen en kijken. Dat maakt deze sport zo toegankelijk voor iedereen.


















We lopen langzaam richting het parkeerterrein want we verwachten een enorme drukte. Duizenden mensen moeten tenslotte dit enorme parkeerterrein verlaten over dezelfde weg en dan richting de snelweg.

Nog één blik naar die mooie racecomplex en dan zijn we bij de auto. Het parkeerterrein is al aardig leeg, maar de drukte richting de snelweg is er nog wel. Gelukkig zijn de Amerikanen in zulk soort situaties erg gedisciplineerd en alles verloopt heel rustig en geordend.


Binnen een no-time zijn we op de snelweg en rijden richting het hotel. We willen graag de vakantie afsluiten met een goede maaltijd. Normaliter gaan we altijd de avond voor vertrek naar de Red Lobster maar dat doen we hier maar niet. Ten eerste zal het er wel enorm druk zijn want deze Red Lobster zit midden op The Strip, maar ook verwachten we dat de prijzen hier veel hoger zullen zijn dan in Florida. We besluiten daarom om maar naar de Outback Steakhouse te gaan. Daar aangekomen schrikken we ons rot, de wachttijd is ook hier minimaal 60 minuten op een tafel. Dat gaat hem niet worden natuurlijk. We eten dan maar bij de Chipotle, onze favoriete Mexicaanse Fast Food restaurant. Het is weer heerlijk !

Morgen gaan we de laatste outlet inkopen doen, nog wat spullen bij de Walmart kopen en dan de koffers inpakken. We gaan dus op een redelijk tijdstip slapen.